January 2018 – Πατρίκι Αμμοχώστου

Πανίκος Ιακώβου

13/01/2018/στην κατηγορία Πανίκος Ιακώβου

Πανίκος Ιακώβου

Η μητέρα του η Πελαγία ήταν από το Πατρίκι, κόρη του Κυριάκου (Τζιρκάτζιη) Τρισβέη και κόρη της Λεώνας Κώστα. Ο πατέρας του ο Επιμανώντας Ιακώβου από Αμμόχωστο, έφυγε νέος. Είχε και ένα μικρότερο αδελφό, επίσης αθλητή και γυμναστή τον Άντη. Ή Πελαγία διατηρούσε στο ισόγειο του σπιτιού της ένα μικρό μπακάλικο.

Ο Πανίκος Ιακώβου παντρεύτηκε τη Γεωργία Καρσερά από την Άχνα και έκαναν 3 παιδιά. Το Νώντα, τον Ανδρέα και το Μάριο.

Από μικρός στα σπορ

Γεννήθηκε το 1941 στην Αμμόχωστο και φοίτησε στο δημοτικό από το 1941 μέχρι το 1953. Καλός μαθητής με εμφανή κλήση στον αθλητισμό. Όταν άρχισε να φοιτά στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου είχε την τύχη να έχει σαν καθηγητή του τον χαρισματικό, Αντώνη Παπαδόπουλο. Ακολουθώντας σαν ευαγγέλιο τις συμβουλές και τις υποδείξεις του, ο νεαρός Ιακώβου εντάχτηκε στις ομάδες ποδοσφαίρου, κλασσικού αθλητισμού και αθλοπαιδιών. Η πρόοδός του ήταν ραγδαία. Μαθητής της 4ης τάξης κερδίζει θέση στην ομάδα ποδοσφαίρου του γυμνασίου. Ένα χρόνο μετά γίνεται βασικός οπισθοφύλακας στην Ανόρθωση. Δεκαεφτά χρονών παιδί, στα 1958 κερδίζει το πρωτάθλημα με την Ανόρθωση. Η περίοδος Σεπτέμβριος 1958 – Ιούνιος 1959 ήταν απίστευτη. Ο Ιακώβου αναδεικνύεται παγκυπριονίκης στον ακοντισμό, ενώ με τις επιδόσεις του στη σφαιροβολία, στον δίσκο, στο ύψος και στις σκυταλοδρομίες, κερδίζει τον τίτλο του πολυνίκη αθλητή. Συν όλα αυτά και το κύπελλο ανεξαρτησίας με την Ανόρθωση.

Στην Ελλάδα

Σύντομα ήρθε η ώρα των σπουδών και ο Ιακώβου μετέβη στην Αθήνα. Ο Παναθηναϊκός είχε ήδη παρακολουθήσει τον νεαρό αθλητή και αμέσως κινήθηκε για να τον εντάξει στη δύναμή του. Εξασφάλισε την ελευθέρα του από την Ανόρθωση και ανέλαβε τα έξοδα σπουδών και διατροφής του Ιακώβου. Παίζει τρία χρόνια στον Παναθηναϊκό δίπλα στον Δομάζο, τον Λινοξυλάκη και τον Παπαεμανουήλ. Προσφέρει τα μέγιστα, καταξιώνεται και αποκτά εμπειρίες. Από τους πρώτους μήνες της παρουσίας του στην Αθήνα γίνεται βασικό στέλεχος των Εθνικών Νέων και Ελπίδων Ελλάδας. Ξεχωρίζει σε σημείο που παίρνει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Επιστροφή σε Κύπρο και Ανόρθωση. Τελειώνοντας τις σπουδές και έχοντας το δίπλωμα καθηγητή φυσικής αγωγής, ο Ιακώβου επιστρέφει στη Κύπρο το 1962. Διορίζεται στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και παράλληλα επιστρέφει στην Ανόρθωση. Η «Κυρία» κερδίζει το πρωτάθλημα του 1963 και ο 22χρονος τότε Ιακώβου θα τιμηθεί με το αριστείο της Ένωσης Αθλητικογράφων Κύπρου, ως ο ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Μετά την τουρκανταρσία του 1963-64 και ενώ αγωνίζεται στην Ανόρθωση, ο Ιακώβου, σε συνεργασία με τον Αντώνη Παπαδόπουλο, δημιουργούν υποδομές ώστε το σωματείο της Αμμοχώστου να δημιουργήσει αξιόμαχες ομάδες καλαθόσφαιρας, πετόσφαιρας και μπιτς-βόλεϊ. Ο Ιακώβου αγωνίζεται και σε αυτές τις ομάδες. Είναι παράλληλα αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής στο κολύμπι και το 1967 λαμβάνει από την ΕΑΚ το βραβείο του κορυφαίου κολυμβητή της δεκαετίας. Συν αυτό, του απονέμεται και το έπαθλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή στην Εθνική. Στα 1969 αποφασίζει να τερματίσει την καριέρα του. Αρχίζει άμεσα σπουδές σε διακεκριμένες σχολές προπονητικής, έχοντας μάλιστα και διακρίσεις. Στους πάγκους Οι γνώσεις και τα προσόντα του τον έκαναν πάντα περιζήτητο τεχνικό. Το 1970-71 αναλαμβάνει την Ανόρθωση και την οδηγεί στην κατάκτηση του κυπέλλου. Το 1973 κάθεται στον πάγκο του ΑΣΙΛ και τον οδηγεί πίσω στην Α’ Κατηγορία. Ακολουθούν θητείες σε Απόλλωνα (75-77), ΕΠΑ, στις Εθνικές Νέων και Ελπίδων. Αποκορύφωμα η επταετία στην Εθνική Ανδρών. Διετέλεσε για μία πενταετία Πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών, τον οποίο ενέταξε και στον Πανευρωπαϊκό Σύνδεσμο. Διακρίσεις Οι πολλές και υψηλές διακρίσεις που έγιναν στον Πανίκο Ιακώβου, στην Κύπρο και όχι μόνον, είναι η απόδειξη της μεγάλης προσφοράς του. Απόδειξη του πόσο εκτιμήθηκε η πορεία και η προσωπικότητα ενός μεγάλου ανθρώπου του αθλητισμού. Για την προσφορά του στην εκπαίδευση τιμήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας. Η ΚΟΠ και ο ΚΟΑ τον τίμησαν για τα όσα πρόσφερε στο ποδόσφαιρο της Κύπρου. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού Ελλάδας για την προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ΓΕΕΦ για τα όσα πρόσφερε στην Εθνική Ενόπλων. Έλαβε επίσης τιμητική διάκριση από τον Πανευρωπαϊκό Σύνδεσμο Προπονητών.

FLASH BACK Το φιλμ της πορείας του

Η πορεία του Πανίκου Ιακώβου τον κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους αθλητές όλων των εποχών. Στο ποδόσφαιρο και σε πολλά άλλα αθλήματα, όπου διακρίθηκε και ήταν πρωταθλητής. Η καριέρα του όπως είπαμε ξεκίνησε το 1956 στην Ανόρθωση. Μετά από τρία χρόνια εντάσσεται στον Παναθηναϊκό. Μετά από επίσης μία τριετία στον σύλλογο της Αθήνας, κάνει τη δεύτερή του θητεία στην Ανόρθωση, εξαετή αυτή τη φορά. Πολλοί οι τίτλοι και οι διακρίσεις: Δύο πρωταθλήματα με την Ανόρθωση (56-57, 57-58) και δύο κύπελλα με τη φανέλα της «Κυρίας» το 1958-59 και το 63-64. Και τις τρεις χρονιές στον Παναθηναϊκό ήταν πρωταθλητής (1960. 1961, 1962). Ήταν 10 φορές διεθνής. Κρέμασε τα παπούτσια του μόλις στα 28 του χρόνια και ακολούθησε την προπονητική καριέρα. Για πρώτη φορά κάθισε στον πάγκο της Εθνικής στις 15 Νοεμβρίου 1974, στη φιλική ήττα με 3-1 από την Ελλάδα στον Πειραιά, αλλά η πραγματική του θητεία σαν Ομοσπονδιακός τεχνικός ξεκίνησε 10 χρόνια μετά, με τη λήξη της θητείας του Βασίλ Σπάσοφ. Όπως προαναφέραμε έμεινε 7 χρόνια στο τιμόνι της Εθνικής και κάθισε για τα τελευταία φορά στον πάγκο το 1991 στη Μόσχα (ήττα της Εθνικής από την τότε Σοβιετική Ένωση) και με το πέρας της περιόδου ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Ο απολογισμός του Π. Ιακώβου στην Εθνική ήταν 34 αγώνες, στους οποίους κατέγραψε μία νίκη, τρεις ισοπαλίες και 26 ήττες (18-76 γκολ). Η νίκη ήταν σε φιλικό παιχνίδι με το Λουξεμβούργο. Οι δύο από τις τρεις ισοπαλίες ήταν και με τα σημερινά δεδομένα μεγάλες επιτυχίες. Πόσο μάλλον τότε. Ισοπαλία 0-0 με την Πολωνία εκτός (προκριματικά Euro) στα 1987 και ισοπαλία με τη Γαλλία 1-1 εντός έναν χρόνο μετά, για τα προκριματικά του Μουντιάλ

Πρόδρομος Παπαπαύλου

08/01/2018/στην κατηγορία Πρόδρομος Παπαπαύλου

Πρόδρομος Παπαπαύλου

Γεννήθηκε στο Πατρίκι της επαρχίας Αμμοχώστου. Ολοκλήρωσε την ιατρική στην Αθήνα με ειδικότητα γενικής χειρουργικής και θωρακοχειρουργικής. Στις ΗΠΑ ολοκλήρωσε την ειδικότητα της αγγειοχειρουργικής και εργάστηκε στο Spring Branch Memorial Hospital Huston TEXAS και αργότερα στο St Mary’s Hospital of London και στο University of South Manchester. Διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής της Α’ χειρουργικής κλινικής του Γενικού κρατικού νοσοκομείου Νικαίας.

Με τον Αντώνιο Πολυδώρου δημιούργησαν το πρώτο ενδογγειακό εργαστήριο στην Ελλάδα. Εκεί εξετέλεσαν πρωτοπόρες για την εποχή τους στην Ελλάδα επεμβάσεις και το Μάρτιο του 2001 δε, προέβησαν με επιτυχία στις πρώτες επεμβάσεις στον κόσμο κρυοπλαστικής περιφερικών αγγείων για τις οποίες και τιμήθηκαν με βραβείο αναγνώρισης τις συμβολής τους στην πρόοδο τις αντιμετώπισης της αγγειακής νόσου.

Σήμερα είναι διευθυντής της αγγειοχειρουργικής κλινικής του Metropolitan Hospital και σύμβουλος αγγειοχειρουργικής Ωνασείου καρδιοχειρουργικού κέντρου.

Είναι μέλος σε 12 Ιατρικές Ελληνικές και Διεθνείς Εταιρείες και έχει λάβει μέρος σαν ομιλητής σε περισσότερα από 80 Διεθνή και πανελλήνια Συνέδρια έχοντας δε εκπονήσει περισσότερες από 300 δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις σε Διεθνή επιστημονικά έντυπα και συνέδρια.

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017 , σε ειδική εκδήλωση στην Αθήνα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης τιμήθηκε για τη συνολική επιστημονική και ανθρωπιστική του προσφορά . Είναι η καταξίωση μιας λαμπρής επιστημονικής πορείας του διακεκριμένου γιατρού στο νοσοκομείο της Λέρου, του οποίου υπηρέτησε αρκετά χρόνια με σεμνότητα και ήθος.
Θερμά συγχαρητήρια ΠΡΟΔΡΟΜΕ!

Φίλιππος Λοΐζου

07/01/2018/στην κατηγορία Φίλιππος Λοΐζου

O Καθηγητής Φίλιππος Λοΐζου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου τo 1965. Έζησε στο χωριό Πατρίκι μέχρι τον Αύγουστο του 1974, οπότε η εισβολή, ανάγκασε την οικογένειά του να εγκαταλείψει το χωριό και να εγκατασταθεί στη Λάρνακα. Ύστερα από την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Λάρνακα υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Εθνική Φρουρά. Ακολούθως σπούδασε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Αριζόνας (ASU) των Ηνωμένων Πολιτειών, από όπου απεφοίτησε με διάκριση το 1989. Ολοκλήρωσε, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακές σπουδές επιπέδου Μάστερ και Διδακτορικού, το 1991 και το 1995 αντίστοιχα.

Το ακαδημαϊκό έτος 1995-1996, ως Μεταδιδακτορικός Συνεργάτης στο Τμήμα Επιστημών Λόγου και Ακοής του ίδιου Πανεπιστημίου, ξεκίνησε έρευνα στην περιοχή των κοχλιακών εμφυτευμάτων. Την επόμενη τριετία (1996-1999) εργάστηκε ως Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Άρκανσας. Το 1999 μετεκλήθη στο Πανεπιστήμιο του Tέξας στο Ντάλας, όπου διέπρεψε. Εκλέχθηκε Καθηγητής και κατέλαβε την Έδρα Cecil and Ida Green στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Η έρευνά του στην επεξεργασία και αναγνώριση ομιλίας, καθώς και τη βελτίωση της ποιότητας της ομιλίας υπήρξε πρωτοπόρα. Ανέπτυξε εύρωστους αλγορίθμους επεξεργασίας ομιλίας, που αξιοποιήθησαν στο σχεδιασμό αποτελεσματικών κοχλιακών εμφυτευμάτων, για να υποβοηθηθούν τα άτομα με ακουστικά προβλήματα.

Η έρευνά του έτυχε συνεχούς χρηματοδότησης από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH), το οποίο το 1998 του απένειμε το κορυφαίο Βραβείο Shannon. Δημοσίευσε πολλά άρθρα, που έτυχαν σημαντικότατης διεθνούς αναγνώρισης, και έγραψε τη μονογραφία «Βελτίωση ομιλίας: θεωρία και πράξη» (CRC Press, 2007). Εξελέγη Εταίρος (Fellow) της Αμερικανικής Εταιρείας Ακουστικής και διετέλεσε μέλος πλειάδας επιτροπών διοργάνωσης διεθνών Επιστημονικών Συνεδρίων. Οι συνάδελφοι και οι φοιτητές του τον περιγράφουν ως συνετό άνθρωπο και επιτυχημένο επιστήμονα, που διακρινόταν για το ήθος και την ευγένειά του, τη συντροφικότητα και τη σκληρή εργασία, τη διδακτική επάρκεια και τις ηγετικές του ικανότητες. Εργάστηκε σκληρά τόσο για τις σπουδές του όσο και για την επιτυχή έρευνα και ακαδημαϊκή του πορεία, επιτυγχάνοντας αξιοσημείωτη παρουσία στην επιστήμη της Ηλεκτρολογίας Μηχανικής και της Ακουστικής.

Η ιστορία της παιδικής του ηλικίας παρουσιάζεται σε συνέντευξή του στην πολύ γνωστή ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Αττίλας 1974», στη θεματική ενότητα «παιδιά του πολέμου».

Ήταν αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας και ήταν υπερήφανος για την οικογένεια και τους φίλους του στην Κύπρο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφήνει πίσω του την αγαπημένη του σύζυγο Δημήτρια και τον αγαπημένο του γιο Κωστάκη, που είναι μόλις έντεκα χρονών, οι οποίοι διαμένουν στο Ντάλλας του Τέξας. Οι γονείς του Κώστας και Ολυμπία και ο αδελφός του Μάκης είναι πρόσφυγες από το Πατρίκι και τώρα ζουν στη Λάρνακα.

Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 22 Ιουλίου. Το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ντάλλας εξήγγειλε την ίδρυση Ταμείου Υποτροφιών στη μνήμη του. Εισφορές μπορούν να γίνονται στη διεύθυνση: <[email protected]

for more information)

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.

Ιούλιος 2012

Πηγή: http://phivosnicolaides.blogspot.com.cy

Professor Philipos Loizou was born in Patriki (Famagusta), Cyprus in 1965. He lived in the village of Patriki until August 1974. After the 1974 war in Cyprus, his family was forced to leave the village and he moved to Larnaca where he attended high school and served in the Cyprus National Guard. He attended Arizona State University and completed his Bachelor’s degree in Electrical Engineering in 1989. He was then admitted to graduate school and completed his M.S., and Ph.D. degrees in Electrical Engineering from Arizona State University, Tempe, in 1991, and 1995, respectively. From 1995 to 1996, he was a Postdoctoral Fellow in the Department of Speech and Hearing Science, Arizona State University, working on research related to cochlear implants for hearing impairments. He was an Assistant Professor at the University of Arkansas, Little Rock, from 1996 to 1999. In 1999, transferred to the University of Texas at Dallas where his career took off.

He became Professor and holder of the Cecil and Ida Green Chair in the Department of Electrical Engineering, University of Texas at Dallas. He performed outstanding research in the area of speech processing for cochlear implants. He worked on the development of speech processing algorithms that will aid people with hearing impairments, and particularly, people with cochlear implants. His research was funded by several grants from the National Institutes of Health (NIH). He received the prestigious Shannon award from NIH in 1998. He authored several well cited papers and the book Speech Enhancement: Theory and Practice (CRC Press, 2007). Dr. Loizou became a Fellow of the Acoustical Society of America and served in several prestigious technical and conference organization committees.

His colleagues and students describe him as a very pleasant person who is distinguished for his accomplishments, mentorship, hard work, leadership and ethics. Despite the difficulties of his childhood, where he suffered the dire consequences of war in the small island of Cyprus, he worked very hard and managed to earn his degrees and subsequently launch his distinguished career. He had several high impact and lasting contributions in engineering science and acoustics.

His childhood story was featured in a Cyprus war film/documentary where he and several “children of war” were interviewed by the well known director Michalis Kakoyiannis.

He was a loving and devoted husband and a father and he was a source of pride for his family and friends. He leaves behind his loving wife Demetria and their beloved son Costakis who is only eleven. Both reside in Plano-Dallas, Texas. His parents Costas and Olymbia and brother Makis now live in Larnaca, Cyprus.

He passed away July 22, 2012. A scholarship fund is being set up to honor Philip at UTD. Contributions can be made to the Philip “Philipos” Loizou Scholarship Fund, care of the Department of Electrical Engineering, University of Texas at Dallas (please contact John Hansen [email protected] and Sandra Zemcik [email protected] for more information).

May his soul rest in peace.

July 2012

ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (ΖΑΠΙΤΗΣ)

02/01/2018/στην κατηγορία Κώστας Σωφρονίου

Γεννήθηκε στο Πατρίκι το 1943. Γονείς του ήταν ο Νικόλας (Κκολός) και η Κακουλού. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού και όταν αποφοίτησε γράφτηκε στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου.

Άριστος μαθητής εξασφάλισε μία μικρή υποτροφία της Τραπέζης Κύπρου και τον βοήθησε να αποπερατώσει τις γυμνασιακές του σπουδές, αφού η χήρα μητέρα του δεν μπορούσε μόνη της να τον βοηθήσει. Ο πατέρας του, βοσκός στο επάγγελμα, είχε φονευθεί ο 1953 λίγο έξω από το Πατρίκι λόγω διαφορών με άλλο βοσκό. Η ορφάνια όμως δεν μείωσε το ενδιαφέρον του για τη ζωή. Καταξιώθηκε να γίνει ένας φλογερός πατριώτης που αγωνιζόταν για τα δίκαια της ταλαίπωρης μικρής πατρίδας μας, καλλίφωνος τραγουδιστής της λαϊκής ποίησης, επιδέξιος χορευτής των παραδοσιακών χορών μας και ένας ενδιαφερόμενος για κάθε συμπατριώτη του.

Αποφοίτησε από το Α’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου και δούλεψε για λίγα χρόνια σε εμπορική εταιρία στο Βαρώσι. Οι διακοινοτικές ταραχές του 1963 τον βρήκαν να προασπίζεται την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατατάχτηκε στη νεοϊδρυθείσα το 1964 Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε ως δόκιμος αξιωματικός. Μετά την αποστράτευσή του αποφάσισε να σπουδάσει στην Αγγλία. Εκεί δούλεψε σκληρά, διότι η πονεμένη του μάνα αδυνατούσε να τον βοηθήσει. Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στα οικονομικά.

Το 1970 παντρεύτηκε την Άννα από την Κρήτη και απέκτησαν μία κόρη, η οποία σπούδασε δικηγόρος και εργάζεται στο Λονδίνο. Το 1974 μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ανέλαβε σκληρό αγώνα στην Αγγλία για τα δίκαια της Κύπρου. Έτρεξε παντού, στη Βουλή των Κοινοτήτων, στις εφημερίδες, σε γνωστούς πολιτικούς που μπορούσαν να βοηθήσουν για το κυπριακό πρόβλημα. Αγωνίστηκε στην ξενιτειά, αλλά συχνά επισκεπτόταν την ημικατεχόμενη πατρίδα μας προσφέροντας τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του.

Τον Σεπτέμβριο του 2014 έπαθε καρδιακή προσβολή και ξεψύχησε σε νοσοκομείο του Λονδίνου.

Αιωνία του η μνήμη.

Θα σε θυμόμαστε Κώστα μας. Η γενέτειρά σου, το Πατρίκι, δεν θα σε ξεχάσει.

Γιαννάκης Στεφανίδης

02/01/2018/στην κατηγορία Giannakis Stefanides

Ο Γιαννάκης Στεφανίδης γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1939. Γονείς του ο παπα-Ανδρέας Στεφανίδης, ιερέας από το χωριό Πατρίκι της Καρπασίας και η Ευγενία Στεφανίδη, από τη Κόμη Κεπήρ. Είχε τέσσερα αδέρφια, τον Μιχαλάκη, την Αγγελική, τον Σωτήρη και την Αθανασία. Τα παιδικά του χρόνια, μέχρι και την Τρίτη τάξη του Δημοτικού σχολείου, τα έζησε στη Κόμη Κεπήρ. Στη συνέχεια εγκαταστήθηκε στη Λευκωσία με την οικογένεια του αφού ο πατέρας του αποφάσισε να ιερωθεί ακολουθώντας τα βήματα των προγόνων του.

Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κασιανού. Από μικρός παρακολούθησε μαθήματα Βυζαντινής μουσικής. Ακολούθως φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και στη Σχολή Σαμουήλ. Μεγάλωσε σ’ ένα Ελληνικό, Χριστιανικό περιβάλλον και γαλουχήθηκε με τα νάματα της Θρησκείας και της Πατρίδας.

Στον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, εντάχθηκε από τους πρώτους στα τέλη του 1954, μαζί με τον ήρωα αγωνιστή Μιχαήλ Γιωργαλλά. Μυήθηκαν και οι δύο στην οργάνωση από το φλογερό πατριώτη, το στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου. Κατά τη διάρκεια του Αγώνα έδρασε με τα επαναστατικά ονόματα ΠΛΙΝΙΟΣ, ΦΑΕΘΩΝ, Κ.14, ΑΙΝΕΙΑΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ. Στην πολιτική του ταυτότητα χρησιμοποιούσε το όνομα Νίκος Ρώσος. Ενώη δράση του στον Αγώνα υπήρξε πλούσια και αξιόλογη, δεν συνελήφθη ποτέ από τους Άγγλουςδιώκτες του. Αμέσως μετά την μύηση του, κατέστρεψε όλα το στοιχεία που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την ταυτότητα του όπως φωτογραφίες, γραπτά κείμενα κ.λ.π.

Η δράση του ήρωα Γιαννάκη Στεφανίδη στον Αγώνα

Η έναρξη του Αγώνα την 1^η Απριλίου 1955, τον βρίσκει ανάμεσα στα επίλεκτα στελέχη της Άλκιμης Νεολαίας ΕΟΚΑ ως συντονιστή της νεολαίας στην επαρχία Λευκωσίας. Παράλληλα, εκπαιδεύτεται από τον ήρωα Στυλιανό Λένα, στη χρήση των εκρηκτικών υλών και την τέχνη των ανατινάξεων.

Στα μέσα Ιανουαρίου του 1956 με την ομάδα Γερίου, χρησιμοποιεί το σπίτι του ως ορμητήριο των αγωνιστών. Εκεί συγκεντρώνεται με διαταγή του Αρχηγού του Αγώνα Γεώργιου Γρίβα Διγενή και οπλισμός της οργάνωσης.

Στις 15 Αυγούστου 1956 εδόθη πληροφορία ότι οι Άγγλοι επρόκειτο ναμεταφέρουν από τις κεντρικές φυλακές στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας δυο από τους θανατοποινίτες Στέλιο Μαυρομάτη, Μιχαήλ Κουτσόφτα και Ανδρέα Ποναγίδη. Η ΕΟΚΑ τότε σχεδίασε την απελευθέρωση των αγωνιστών. Ο Γιαννάκης Στεφανίδης, σύνδεσμος τότε της ομάδας Γερίου μαζί με τον αγωνιστή Παναγιώτη Κοτζιά μετέβησαν στο Γέρι και στις 14 Αυγούστου συνάντησαν τον Σπύρο Κυπριανού και το Κυριάκο Κολοκάση. Στοχος της συνάντησης, η προετοιμασία της απόπειρας απελευθέρωσης των θανατοποινιτών. Δυστυχώς, οι θανατοποινίτες δεν μεταφέρθησαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και η επιχείρηση εκτελέστηκε χωρίς να επιτύχει την απελευθέρωση των θανατοποινιτών.

Στις 31 Αυγούστου 1956, ο Γιαννάκης Στεφανίδης εβοήθησε στην κατάστρωση σχεδίου για την απόπειρα απελευθέρωσης του αγωνιστή Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και πάλιν από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στην μάχη που ακολούθησε έπεσαν νεκροί οι ήρωες Ιωνάς Νικολάου και Κυριάκος Κολοκάσης και πληγώθηκε ο αγωνιστής Σπύρος Κυριάκου.

Την 1^η Σεπτεμβρίου 1956 ο Γιαννάκης Στεφανίδης, σε συνεργασία με τον Ανδρέα Λαγό, ετοιμάζει βόμβες οι οποίες τοποθετήθηκαν στο Κυβερνητικό Τυπογραφείο. Ενέργεια που στόχευσε στην εξύψωση του αγωνιστικού φρονήματος του λαού, μετά το θάνατο των ηρώων Ιωνά Νικολάου και Κυριάκου Κολοκάση.

Το καλοκαίρι του 1956, μαζί με τον Ιάκωβο Πελετιέ τοποθέτησαν δύο νάρκες σε υπόνομο του αεροδρομίου Τύμπου από τον οποίο θα απογειώνονταν βρετανικά στρατιωτικά αεροπλάνα. Οι νάρκες εξερράγησαν στις 2 π.μ. και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο δίαυλο του αεροδρομίου.

Τον Γενάρη του 1957, ο Αρχηγός του Αγώνα, Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, αναγνωρίζοντας τις ικανότητες και δυνατότητες του, τον αναβαθμίζει αναθέτοντας του την ευθύνη του Τομέα Λευκωσίας. Θέση την οποία διατηρεί μέχρι την 1^η Μαΐου 1958. Τον Μάιο του 1958, αναλαμβάνει μαζί με τον Σωτηράκη Γιαννάκη την εκπόνηση σχεδίου άμυνας κατά των βανδαλισμών και λεηλασιών του τούρκικου όχλου στις Ελληνικές συνοικίες.

Τον Ιούλιο του 1958 μετατέθηκε στη Λάρνακα, με στόχο την αναδιοργάνωση του εκεί τομέα.

Το τραγικό τέλος

Τον Νοέμβριο του 1958, ο Γιαννάκης Στεφανίδης διατάσσεται να επιστρέψει στη Λευκωσία, δήθεν κατόπιν διαταγής του Διγενή. Ο ίδιος, επιμένει να δει την διαταγή του Αρχηγού. Διαταγή η οποία όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια δεν εκδόθηκε ποτέ. Παρόλο το γεγονός ότι η διαταγή δεν του παραδόθηκε ποτέ, εντούτοις υπακούει και μετακινείται στη Λευκωσία.

Η επιστροφή του Γιαννάκη Στεφανίδη στη Λευκωσία, συμπίπτει χρονικά με την εξαγγελία την ίδια περίοδο της εκεχειρίας και τον τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ. Όλοι οι αγωνιστές του Έπους της ΕΟΚΑ επιστρέφουν στα σπίτια τους. Ο Αρχηγός Διγενής, μεταβαίνει στην Ελλάδα όπου τον υποδέχονται με τιμές ήρωα. Ο Γιαννάκης Στεφανίδης όμως δεν έμελλε να επιστρέψει ποτέ. Δεν ήταν στην Φανερωμένη, όταν συγκεντρώθηκαν εκεί, όλοι οι Αγωνιστές μετά τη λήξη του Αγώνα. Δεν ήταν μεταξύ των νικητών. Κανείς δεν γνώριζε που βρισκόταν και αυτοί οι λίγοι που γνώριζαν δεν μιλούσαν. Από την ημέρα εκείνη ο πατέρας του παπα-Ανδρέας Στεφανίδης, η οικογένεια του, όλοι οι συναγωνιστές και φίλοι του τον αναζητούν. Όσο περνούσαν οι μέρες, ο φόβος και η αγωνία ότι ο Γιαννάκης Στεφανίδης ήταν νεκρός μεγάλωνε.

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής στην Αθήνα και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ ενημερώνονται ότι ο Γιαννάκης Στεφανίδης είχε δολοφονηθεί και ότι το έγκλημα είχαν σχεδιάσει και εκτελέσει συναγωνιστές του. Οι δύο ηγέτες του Αγώνα της ΕΟΚΑ, ενημερώνονται για τις απόπειρες δολοφονίας του ήρωα με δηλητήριο οι οποίες είχαν προηγηθεί.

Ο Διγενής, διατάσσει τον Αντώνη Γεωργιάδη, υπαρχηγό της ΕΟΚΑ και μετά τον Ρένο Λυσιώτη να προχωρήσουν σε έρευνες για την ανακάλυψη της σορού του Γιαννάκη Στεφανίδη για να ταφεί με τιμές ήρωα.

Η κηδεία του τραγικού ήρωα τελέστηκε στις 26 Ιουνίου 1959. Τη σορό του ήρωα είχαν εγκαταλείψει λίγη ώρα πριν από τη κηδεία, κάποιοι <<άγνωστοι>>, στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία.

Η κηδεία τελέστηκε στην παρουσία εκατοντάδων αγωνιστών από τα μέρη της Κύπρου. Τον επικήδειο λόγο έγραψε ο αγωνιστής Ρένος Λυσιώτης και λόγω λιποθυμίας του, τον εκφώνησε ο συναγωνιστής του Γιαννάκη Στεφανίδη, Φειδίας Παπασάββας. Ο Γιαννάκης Στεφανίδης κατετάγη επάξια στο πάνθεον των Ηρώων και κέρδισε μια λαμπρή θέση στην ιστορία. Ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής στα απομνημονεύματα του κάνει σωρεία αναφορών για την δράση του. Τον αναφέρει, ως τον τελευταίο νεκρό του Αγώνα, ο οποίος ,,Εφονεύθη στη Λευκωσία την 10^η Φεβρουαρίου 1959>> (σελ.XVII).

πηγή: ”Γιαννάκης Στεφανίδης – Τομεάρχης ΕΟΚΑ 1955-1959” από ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ.

George Michael

02/01/2018/στην κατηγορία George Michael

Ο Τζόρτζ Μάικλ που γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου του 1963 στην Αγγλία από πατέρα Κύπριο και μητέρα Βρετανή, φοίτησε στο σχολείο του Kingsbury.

Ο πατέρας του μεγάλου καλλιτέχνη καταγόταν από το χωριό Πατρίκι της Καρπασίας και δούλευε στην Κύπρο ως αστυνομικός. Το 1953 ωστόσο μετανάστευσε στην Μεγάλη Βρετανία, όπως άλλωστε και χιλιάδες άλλοι Κύπριοι εκείνη την εποχή.

Στην ξενιτιά ο Κυριάκος Παναγιώτου, όπως ήταν το όνομα του πατέρα του Τζορτζ Μάικλ, άνοιξε εστιατόριο που αργότερα επεκτάθηκε και έγινε ευρέως γνωστό ως «Jacks Restaurant” στην περιοχή Edgware.

Με πληροφορίες από Parikiaki, patrikiotikanea.com